Gammertingen - Waldbronn

Waldbronn, 11 juni 2012
Bij het ontbijt werd de DOSA knuffel weer uitgereikt. Vandaag voor Jos omdat hij altijd de correcte weerverwachtingen voorspelt. Helaas is dat te vaak regen maar we denken dat Jos daar niets aan kan doen. De dag startte zoals zo vaak met een beetje regen. Nog voor het vertrek stond Tiny´s achterband leeg. Dus wat was lekke band nr twee, na vijf minuten was Tiny weer start klaar. Na de gebruikelijke foto bij het hotel zijn de renners met goede moed vertrokken, nog niet in de gaten hebbend dat de dag wel erg triest zou eindigen.
De regen kwam al snel met bakken uit de hemel en na 1,5 uur door de regen te hebben gereden werd het een beetje droger. Door het dalen van 750 meter naar 300 meter kregen de remblokjes het wel heel erg te verduren. Bij de eerste pauze in Bebenhausen werden op diverse fietsen dan ook nieuwe remblokjes gemonteerd. Na de 1e pauze was het weer opgeklaard en het zonnetje liet zich weer zien. We reden op een weg met aan beide zijden een fietspad die we dus niet gebruikte, we besloten bij de eerste mogelijkheid op de rechter fietspad te gaan rijden. Deze pad veranderde van een goede geasfalteerde fietspad in een grindpad en daarna in een karren spoor. Tot overmaat van ramp ging dit spoor ook nog sterk dalen. Met veel kunst en vlieg werk kwam iedereen beneden aan maar de kleur van de fiets was niet meer te herkennen. We zaten helemaal onder de modder. Na een fotosessie en wat gelach vervolgende we onze weg naar de tweede rustplaats in Wurmberg. Bij een snelweg was de tunnel af gesloten en moest aan alternatieve route gezocht worden, die ging ook weer over in een sterk dalend bospad. In de steile afdaling zat Piet voorop en kwam ernstig ten val. We hebben onze begeleiders gebeld en gevraagd zo snel mogelijk naar het plaatsje Aidlingen te komen. Daar aangekomen was het voor alle betrokkenen wel duidelijk dat Piet in elk geval vandaag niet meer verder kon fietsen. Alleen Piet was niet te overtuigen. Hij wilde na behandeling teruggebracht worden naar de plek waar hij gevallen was en vandaar uit weer naar de eindbestemming fietsen. Zoals hij het zei: hij had niet voor niets het hele jaar getraind en wilde er onder geen beding mee kappen. Toch hebben alle anderen een voorbehoud gemaakt dat toch eerst zou moeten blijken dat er niets aan de hand was. In het plaatsje Aidlingen werd nagevraagd of er een huisartspost in het dorp aanwezig was. Die was er wel maar die was niet bemand. Ze verwezen ons naar een ziekenhuis in Boblingen. Harry en Tony zijn daar met Piet naar het ziekenhuis(je) gegaan. Na een aantal formele vragen of Piet toch echt niet alleen maar naar Duitsland was gekomen om zich hier in Duitsland en niet in Nederland te laten behandelen (en dat met de door regen smerige wielerkleding en modder overal op zijn lijf!!!). Moest zoals verwacht een aantal paperassen worden ingevuld. Daarna konden we in de wachtkamer plaatsnemen en wachten tot de dokter tijd had. Na een half uur wachten werd Piet in eerste instantie onderzocht door een erg aardige zuster die tevens röntgen-foto's maakte. In aanwezigheid van Tony voor de vertaling werd al snel duidelijk (via een gezichtsgrimas van de zuster) dat het er niet hoopvol uitzag zonder dat ze er iets over zei. Na een tetanusspuit en onderzoek door de verantwoordelijke arts werd wel duidelijk dat de fietspartij voor Piet, ondanks dat hij zo graag wilde, er op zat. De dokter achtte het niet verantwoord dat Piet op de fiets zou stappen. Dit zou tot grote beschadigingen kunnen leiden. Piet was daar natuurlijk helemaal “down” van, maar het was niet anders. Piet is vervolgens door Harry en Tony naar de eindbestemming gebracht.
Nadat Harry en Tony met Piet waren vertrokken vervolgden wij onze weg. We hadden nog 70 km te gaan en het was akelig stil in het peloton iedereen was met zijn gedachte bij Piet en hoe het met hem zou zijn. 20 km voor het eind waren we in Pforzheim waar Tiny weer lek reed, nr.3. En weer werd de lucht gitzwart met als eindresultaat heeeeeeeeeeeel veel regen en onweer. We hebben alles bij elkaar wel drie kwartier geschuild in diverse bushokjes. Om 18.45 uur waren we na 141 km bij Hotel Goldener Engel in Waldbronn. Piet was inmiddels ook gearriveerd en was nog steeds een beetje down. Na een goede was beurt door Hans en Tiny, die de juiste plekjes wisten te raken, verscheen er weer een glimlach op zijn gezicht. Wat nog moest gebeuren was Lenie en de verzekering bellen hoe verder. Ondanks alle ellende zijn we, inclusief Piet, toch een pilsje gaan drinken en een biefstukje gaan eten in een goed restaurant tevens bierbrouwerij waar we tevens naar de wedstrijd Oekraine tegen Zweden konden kijken in verband met het E.M. Het was me het dagje wel.