Reis begeleiders en vertrek renners

In het plaatsje Sempach ongeveer 15 kilometer van Luzern hebben de begeleiders Harry en Tony heerlijk geslapen (Harry met oordopjes!) na de avond van tevoren een paar heerlijk getapte pilsjes te hebben gedronken. Dat was dik verdiend na een inspannende dag de dag ervoor.
De eerste 20 kilometer na vertrek in Sempach waren een zware tegenvaller. De tom tom gaf aan dat het vermijden van tolwegen ongeveer 3 uur extra zou kosten om in Padua te komen. We besloten om dat maar niet te doen. Of dat een goede beslissing was is maar de vraag want de eerste 20 kilometer duurden maar liefst 2 uur omdat er meteen al een gigantische file van 8 kilometer was, die nauwelijks reed. Vervolgens waren er geen of nauwelijks problemen meer tot aan Padua toe, wat we overigens wel verwacht hadden. Met name de Gotthardtunnel gaf geen enkel probleem meer wat wij wel verwacht hadden. Ook de tolwegen in Italie hebben weinig geheimen meer voor ons na een aantal minder goede ervaringen. Het afrekenen van geld bij de afrit van de tolwegen moet wel snel en efficient gebeuren anders mag je de rekening op het postkantoor betalen.
In Padua kregen we in het hotel de mogelijkheid om de fietsen achter slot en grendel op te bergen.
De bagage konden we in de lobby zetten. Vlug een beetje water door ons gezicht gegooid en een hapje gegeten om vervolgens een van de reizigers die via Charleroi naar Treviso waren gevlogen op te halen (die paste niet meer in het taxibusje). Toen begon de ellende!! Het vliegveld Trevisto was in de tom tom met geen mogelijkheid te vinden maar volgens de baliemedewerker die ook nog probeerde op straatnaam te zoeken was het allemaal simpel. Richting Venetie rijden en de bordejes Aeroporto volger. Na een heleboel gezoek kwamen Harry en Tony op het vliegveld aan om Benny op te pikken. De aankomst en vertrekhal 2 keer doorgelopen. Geen Benny te zien. Telefoon van Benny. Waar wij wel waren. Wat zie jij. Een blauwe bus van Brasil volgens Benny en hij zag vliegtuigen vertrekken. Harry en Tony zagen wel bussen maar geen van Brasil en vliegtuigen zagen we al helemaal niet. Wij zagen wel een watertoren maar die zag Benny niet. De enige conclusie was dus dat we bij een verkeerd vliegveld waren. Navraag leverde al snel op dat harry en Tony op vliegveld Venetie waren en Benny op Treviso. Het duurde vervolgens meer dan 2 uur voordat we Benny hadden gevonden. Om 1 uur in de nacht waren Harry, Benny en Tony in het hotel en hebben een paar heerlijk koude pilsjes alsnog achterover geslagen. Daar waren we helemaal aan toe.
Van Jorg hoorden we in het hotel dat Femke, zijn dochter een paar uur voor vertrek naar het vliegveld Charlerloi haar armpje op 3 plaatsen had gebroken en nog dezelfde dag was geopereerd, Heel erg sneu voor zowel Femke uiteraard als voor Jorg en Manuela.